Czym ta droga cię zaskoczy?

– Gdy dotrzesz do Kostaryki, zobaczysz, że autostrada oddziela dwa parki narodowe i przechodzi obok wulkanu Arenal, jednego z najbardziej aktywnych wulkanów na świecie.

– W Ekwadorze ze stolicy (Quito), droga poprowadzi cię do Cuenca – miasta jeszcze bardziej uroczego niż Quito, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

– W Wenezueli każda autostrada nazywana jest potocznie Panamericana, co może być mylące.

Nie jest to właściwie autostrada w pełnym tego słowa znaczeniu, ale tak jest nazwana. Droga została zaprojektowana w ten sposób, by połączyć większość krajów obu Ameryk. Zaczyna się na Alasce i przechodząc przez kilkanaście państw, kończy się na południu Argentyny. Jej łączna długość wynosi 47 958 kilometrów i została wpisana do Księgi Rekordów Guinnessa. Na tę rekordową sumę składa się też długość odnóg łączących prawie wszystkie kraje Ameryki Łacińskiej, podczas gdy główna nitka, z Fairbanks na kole podbiegunowym do Ushuaia na Ziemi Ognistej, to „tylko” 25750 km.

Ta główna część biegnie na południe najkrótszą trasą, przez kanadyjską prowincję Yukon, gdzie zaludnienie jest na poziomie 0,071 osoby na km² – dla porównania w Polsce mamy 123 osoby na km² – przy czym prawie dwie trzecie ludności Yukonu mieszka w stolicy regionu, więc pozostały teren jest, mówiąc oględnie, niezbyt zagęszczony. Po dojechaniu w bardziej cywilizowane okolice – do miasta Edmonton – mamy wybór: można jechać do Stanów prosto na południe, przez Calgary (czyli najkrótszą wersją trasy), albo odbić w lewo, w stronę Wielkich Jezior i dopiero wtedy do USA. Ten pierwszy wariant jest ciekawszy, bo prowadzi przez Góry Skaliste do Nowego Meksyku. Na mapach Stanów te dwa warianty zaznacza się najczęściej, ale de facto trasa Autostrady Panamerykańskiej na terenie USA (z wyjątkiem Alaski) nie jest w ogóle zdefiniowana.

Dalej jest prościej: Ameryka Środkowa jest dość wąska i jadąc przez kolejne kraje – Meksyk, Gwatemalę, Salwador, Honduras, Nikaraguę, Kostarykę i Panamę – nie ma większego wyboru. W tym ostatnim państwie pojawia się problem: tam droga się przerywa… A zaczyna przesmyk oddzielający Panamę od Kolumbii – ze swą bagnistą dżunglą równikową stanowi jedno z najbardziej nieprzyjaznych miejsc na Ziemi. Do ekstremalnych warunków naturalnych dochodzi duża aktywność przemytników narkotyków oraz kolumbijskich partyzantów. Próby wybudowania tam drogi podejmowano dwukrotnie (w latach 1971-74 oraz 1992-94), jednak były porzucane ze względu na trudności terenowe, czy kwestie ekologiczne i do dzisiaj jedynym sposobem na dostanie się z Panamy do Kolumbii jest stukilometrowa podróż morska.
Na kontynencie południowoamerykańskim główny szlak biegnie blisko wybrzeża Pacyfiku – przez Calí, Quito, Limę i Valparaíso, gdzie przecina główne pasmo Andów, skręca na wschód i dochodzi do Atlantyku w Buenos Aires. I ostatni etap to dojazd do Ushuaia.
W sumie droga przechodzi przez USA, Kanadę, Meksyk, Gwatemalę, Salwador, Honduras, Nikaraguę, Kostarykę, Panamę, Kolumbię, Ekwador, Peru, Chile i Argentynę. Z autostrady poprowadzone zostały też odgałęzienia, którymi możesz dojechać do Wenezueli, Boliwii czy Paragwaju. Rekord przejazdu całości należy do amerykańskiego pisarza-podróżnika, Tima Cahilla, który wraz z drugim kierowcą, Garry’m Sowerby’m, przejechał trasę z południa na północ w 24 dni, a wyczyn opisał potem w książce pt. „Road Fever” z 1991 r.
Podczas wyprawy zobaczył chyba wszystkie możliwe scenerie krajobrazów – wielkie góry, rozległe doliny i pustynie. I to chyba tu chodzi – to nie jest wyprawa tylko po to, by dotrzeć do celu. Celem jest sama podróż autostradą i delektowanie się tym, co jak w kalejdoskopie zmienia się za oknem.